Τα πραγματικά γεγονότα πίσω από τους δήθεν τραμπουκισμούς !!!!!

Κασιδιάρης : " Σε όλη την συνέντευξη υπήρχε ένα μυγάκι που με ενοχλούσε. Συνεχώς περνούσε μπροστά στα μάτια μου. Κάποια στιγμή αυτό έκατσε πάνω στο ποτήρι μου και χωρίς να σκεφτώ το εκσφενδόνισα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα οτι απέναντι καθόταν η κ. Δουρου. Λίγο μετά η κ. Κανελη το είδε στο στήθος μου και για αυτό προσπάθησε να το σκοτώσει με κάτι χαρτιά. Αυτό για να ξεφύγει πήγε στο μάγουλο της προαναφερθείσας μια στο ένα μια στο άλλο."

ΕΠΙΚΑΙΡΟ_ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;

Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες μπαίνουν στον αεροπλάνο, με στολή πιλότου.
Φορούν μαύρα γυαλιά. Ο ένας από
τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.
Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται με μία έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο ή τον σκεπτικισμό. Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους.
Μερικά λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και το αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα. Τρέχει όλο και πιο γρήγορα και μοιάζει σα να μην πρόκειται να απογειωθεί ποτέ. Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο κατευθύνεται ίσια σε μια λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου απογείωσης. Το αεροπλάνο τώρα τρέχει πολύ γρήγορα στην πίστα και πολλοί επιβάτες διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να απογειωθούν ποτέ και ότι όλοι θα πέσουν στην λίμνη. Οι φωνές των έντρομων επιβατών γεμίζουν το αεροπλάνο, αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν σε αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός ξεχάστηκε.
Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα, βρίσκει το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία. Λέει μετά στον συγκυβερνήτη.
-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, απαντά ο άλλος.
-Ρε συ καμιά μέρα, θα βάλουν τις φωνές πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι μας!

Η ΚΥΡΙΑ ΤΖΟΒΑΝΝΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΟΣ

Δημοσιεύτηκε στις 30/03/2012

ΚΑΙΡΗ Σ. ΣΜΥΡΝΙΟΥ

 Μια εμπνευσμένη ιστορία – πώς μια δασκάλα έμαθε πώς αυτή θα μπορούσε να διδάξει σωστά τους μαθητές της. Η διδασκαλία περιλαμβάνει πιο πολλά από το να διδάσκεις μόνο ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.

 Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε’ δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας… Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.

Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!

Η δασκάλα της Α’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους… είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».

Η δασκάλα της Β’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».

Η δασκάλα της Γ’ δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».

Η δασκάλα της Δ’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».

Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.

Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.

Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.

Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.

Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα – χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.

Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».

Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».

Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας θα έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις ή και να αλλάξεις τη σκοπιά, την άποψη ενός ανθρώπου. Και όταν το κάνεις σε παρακαλώ προσπάθησε να την κάνεις θετική.

Μαργαριτάρια νέας εσοδείας...

Από γραπτά μαθητών!!!

        Τρισκατάρατον είναι το πλοίον το έχον κατάρτια και στα τρία ιστία.
        Τα βρέφη θηλάζουν εκ της μητρός τους. Το γάλα αυτό λέγεται μητρικόν γάλα. Νοθευμένον γάλα πίνουν μόνον τα νόθα βρέφη διότι αυτά δεν θηλάζουν.
        Όποιος ζηλεύει τα πολλά, ζηλεύει και τα λίγα.

Η δονοβλεψία είναι ασθένεια όπου δονεί το αίσθημα της οράσεως.

Ετεροφαλή είναι τα αδέρφια που προέρχονται από τον ίδιο πατέρα. Από την ίδια μάνα λέγονται ετεροθηλή.

 Ένας αλλοδαπός μπορεί να γίνει Έλληνας μόνον δια της γονιμοποιήσεως. Αλλιώς, παραμένει πάντα άλλος δαπός, επ' άπειρον.

 Η ουρά στα ζώα χρησιμοποιεί με το που να την βλέπουν τα ζώα πόρχονται πίσω, ότι μπροστά υπάρχει κι άλλο ζώον. Στον άνθρωπο είναι αχρείαστη.

 Ο εξοστρακισμός ήταν μια αρχαία τιμωρία όπου σου έβαζαν έξι όστρακα κι έπρεπε να τα χτυπήσεις και να τα σπάσεις με το κεφάλι σου. Μερικές φορές πετύχαινε, άλλες όχι.

Ο αλιγάτορας είναι συνδυασμένο ζώον: μισός άλιγας, μισός γάτορας.

Το μητρικόν γάλα είναι προτιμότερον του αγελαδινού, λόγω καλυτέρας εμφανίσεως στήθους γυναίκας.

  Στην αρχαιότητα ήταν όλα ηθικά και γνήσια, ακόμα και οι πόρνες λεγόντουσαν ιέρειες.

Ψευδώνυμο είναι αυτό που χρησιμοποιείται από τους ποιητές, όταν ντρέπονται για την ποίησή τους.

Η παρτιτούζα είναι οι νότες που έχουν μπροστά τους οι μουσικοί της συμφωνικής ορχήστρας. Ο μαέστρος δεν θέλει παρτιτούζα. Αυτός και μόνον αυτός, κρατάει τη βακέτα και την κουνάει τεντωμένη δώθε-κείθε, έχοντας κάτι το κοινόν στα οπίσθιά του. Το κοινόν δεν παίρνει μέρος σ' όλα αυτά, μόνον βλέπει και ακούει έντονα καταγοητευμένον από την διέγερσιν.
Χαρμόσυνοι ήχησαν οι κώδωνες των ναών και των εκκλησιών οι καμπάνες.
Παρ' όλο που ο γέρος ήταν τυφλός, άκουσε τα πάντα!
Στα μαθηματικά δεν είμαι πο! λύ καλός,! αλλά πρώτος στην ορφογραθία.
Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν προστυχόλογα. Προχτές στο πανηγύρι του Σταυρού, κάτω στην Καρούτα, κάποιος είπε ανυπερθέτος. Οι άλλοι έκαναν πως δεν κατάλαβαν.

Ο πατέρας μου είναι πολύ καλός και με βοηθάει σε όλα. Όταν κάνω εξάσκηση στο βιολί, κλείνεται στο δωμάτιό του, βγαίνει πότε-πότε και μου λέει μπράβο παιδί μου, μετά ξανακλείνει την πόρτα. Σε λίγο, πάλι μπράβο παιδί μου. Μερικές φορές, για να μη με διακόπτει, φοράει ακουστικά και ακούει κανονική μουσική.

Σε περίπτωση λιποθυμίας, ξεκουμπώνουμε το πουκάμισο και τρίβουμε με οινόπνευμα. Αν είναι κορίτσι, ζητάμε συγνώμη και συνεχίζουμε ασταμάτητοι το τρίψιμο ανενόχλητοι, αλλά κάπως πιο απαλά, με ρυθμικό τρίψιμο επαφής, ώστε να το ευχαριστιέται και η ίδια.

Πειστήρια έχομε πολλών ειδών. Δυο απ' αυτά, τα γνωστότερα, είναι τα αστυνομικά και τα άχραντα.

Το εθνικό σήμα της Ολλανδίας είναι το άνθος της τουλούμπας.

Δρυός παιδούσης πάσα υήρ ψιλεύεται. Θέλει να δείξει την αρπακόλα του επιπόλαιου και του πλεονέκτη.
Καλύτερα μια χώρα μ' ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χώρες σκλαβιά και φυλακή.
Σαρανταπέντε πετεινοί, ενός κοκόρου γνώση.
Σαρανταπέντε Γιάννηδες, ενός κοκόρου κλώσα.
Οι χορευτές δεν κάνουν παιδιά γιατί αν κάνουν θα βγουν ομοφυλότερα.
Και ο νοών νοήμων.
Εκ τη πρέφας του αναγεννάται, ως άλλος φοίνιξ.
Το εμφιαλωμένο νερό προκαλεί εμφιάλτες.
 Ίδιος κι απαράδεκτος!
Της έταξε λαχνούς με πετραχείλια.
Το άλλο παιδί ήταν άσχημο, κακότροπο και οξύμωρο.
Νου σιγής, ενσωματωμένη σιγή.
Η κόμπρα είναι τελείως ακίνδυνη για τους Έλληνες. Πέρυσι χάσαμε χιλιάδες σε τροχαία δυστυχήματα. Ούτε ένας θάνατος από κόμπρα!
Η υψηλότερη κορφή του Ολύμπου ήταν το Δωδεκάθεον. Πάνω στο ψηλότερο σημείο, ακριβώς πάνω στη μύτη της κορυφής, καθόταν ο Δίας, διάσημος γι' αυτή την επίμονη στάση του.
Όταν ο Χριστός ήταν μικρός, ο πατέρας του, ο μαραγκός Ιωσήθ, τον φώναζε Χρηστάκη.
Ο Λουδοβίκος ο XVI, αμέσως μετά την επανάσταση, αποκεφαλίστηκε για πρώτη φορά στη ζωή του το έτος 1792.
Ο Διονύσιος ο Σολομών έγραψε τον Ύμνον εις μίαν και μόνον στιγμήν εθνικής εξάρσεως και υπερηφανείας. Όχι για άλλους λόγους.

Φανταστικές λήψεις...

http://www.youtube.com/watch_popup?v=EEu42L0ufBY